Արդեն արևն էլ դեպի մայրամուտ էր թեքվում…
Գազարը արդեն հելնում էր,
– Էլի, էլի, մի քիչ էլ, հելնում ա ժողովուրդ, – ասում է Օրեստենը։
Վերջապես հանեցին, բայց մեծ էր միայն իր գլխիկը։ Տերևները մեծ, փարթամ, իսկ գազարը սովորական գազար էր։ Մեկել նա ուներ, պինդ, ուժեղ արմատներ, դրա համար էլ այդպես դժվար էր հելնում, բայց որ այդքան փոքր է… Իհարկե շատ վատ էր, որ այդպես ստացվեց, գյուղացիները դժգոհ էին, բայց անցնում էր կողքով մի նապաստակ և այդ օրը Զատիկ էր, նապաստակը կերավ գազարը, իսկ նրա փոխարեն թողեց մի ոսկե ձու։ Բոլորը շշմեցին։ Օրեստենը վերցրեց ձուն, կծեց (որ ստուգի իսկական ոսկի է, թե ոչ) և ասաց.
– Այս ձուն իսկական ոսկուց է շինված, տանում էնք ծախենք։
Բոլորը համաձայնվեցին։ Բայց այդ օրը արդեն ուշ էր, որոշեցին մյուս օրը այդ գործը կազմակերպեն։
Հելան առավոտյան, գնացին “ոսկու շուկա” և բարեկեցիկ ծախեցին։ Փողերը ծախսեցին Օրեստենի դուստրի հարսանիքին, յոթ օր ու յոթ գիշեր հարսանիք արեցին։ Բայց պրծավ մեր հեքիաթը, իսկ ով վոր լսում էր կեցցես։
